Al bladerend in mijn archieven stuitte ik op een artikel uit het AD van januari dit jaar. “Pestkoppen terroriseren de werkvloer, 2,6 miljoen collega’s de dupe: ‘Dit zijn bizarre cijfers’” kopte de krant. En weer denk ik, net als in januari, 2,6 miljoen, dat is inderdaad een waanzinnig aantal! Vanuit mijn werk weet ik natuurlijk dat er op menig werkvloer wat speelt, maar wanneer je een dergelijke omvang weer op schrift voor je ziet, dan geeft dat weer extra de ernst van de situatie aan.
Uit het artikel (waarin CNV Voorzitter Piet Fortuin en Patricia Bolwerk -voorzitter ‘Stichting Stop Pesten Nu’ aangehaald worden) blijkt o.a. dat pesten op de werkvloer -denk aan treiteren, roddelen, uitlachen en kleineren- ontstaat vanuit een groepsproces. Hoewel treiteraars individuen zijn, heeft het geen zin om hen als individu aan te pakken. Stichting Stop Pesten Nu is ervan overtuigd dat alleen een gesprek met de hele afdeling of het team een einde kan maken aan de ongewenste situaties. Daarin ligt een belangrijke rol voor de vertrouwenspersoon.
Wacht niet op de eerste melding
Ik kan dat alleen maar onderschrijven. Daarnaast ben ik er dan weer van overtuigd dat het aloude gezegde ‘voorkomen is beter dan genezen’ mogelijk nóg belangrijker is. En dat doe je door niet te wachten op meldingen en vervolgens in actie komen, maar door pro actief de organisatie in te gaan en het onderwerp ‘pesten, intimidatie en/of grensoverschrijdend gedrag’ bespreekbaar te maken. Oók, of misschien wel juist, als er nog helemaal geen uitgesproken signalen zijn dat er iets mis is. Preventie dient daarmee twee doelen: het voorkomt nieuwe gevallen én geeft collega’s (die pestgedrag ervaren, maar dit niet hebben gemeld) het vertrouwen dat ze dit kunnen doen. De vertrouwenspersoon krijgt meer bekendheid in de organisatie, het zaken durven aankaarten wordt normaler en dat komt (op termijn) de sfeer op de werkvloer weer ten goede.
Groots en meeslepend
‘Voorkomen is beter dan genezen’ hoeft overigens helemaal geen grootste en meeslepende sessie te zijn. Liever niet zelfs. Laten we vooral gewoon het gesprek met elkaar aangaan en het beestje bij de naam noemen. Dat kan bijvoorbeeld door het afnemen van een kort maar gericht (anoniem!) medewerkerstevredenheidsonderzoek. Hoe voel jij je als werknemer eigenlijk op het werk als het gaat om veiligheid, ‘grapjes’, roddelen, discriminatie? De uitkomst van zo’n onderzoekje levert een mooie basis voor een laagdrempelig en open gesprek met elkaar. Et voilà, het begin is er.
Bron: AD
